Prawdziwy artysta nie potrzebuje ognia na koncertach, skandali i nachalnej promocji, żeby zaistnieć na międzynarodowej scenie. Prawdziwemu artyście wystarczą emocje, które umiejętnie przekazane potrafią zahipnotyzować słuchacza i poruszyć w nim tą wrażliwą stronę i zmusić go do myślenia. Właśnie to swoją muzyką potrafi wywołać Keaton Henson.
Drugi album tego songwritera można stylistycznie podzielić na dwie części. W pierwszej Keaton zabiera nas w podróż po spokojnych, akustycznych balladach, w których najważniejszą rolę odgrywa jego delikatny głos, wyśpiewujący coraz to piękniejsze wersy. Moim faworytem jest fragment z „You”- If you must die sweetheart, die knowing your life was my life's best part. Muzyka Hensona, mimo że spokojna nie może być nazwana nudną. Ma on niesamowitą zdolność do wypełniania przestrzeni emocjami, dlatego nawet z prostym akompaniamentem na gitarze brzmi to zjawiskowo. Wśród tych utworów najjaśniej lśnią singlowe „Lying To You” i wspomniane wyżej „You”. Pomostem między częściami jest utwór „Don't Swim”, które z początku usypia naszą czujność ciepłymi dźwiękami, a następnie atakuje kaskadą gitarowych akordów. Idąc za ciosem otrzymujemy piosenkę „Kronos”, która jest zdecydowanie najbardziej zaskakującym fragmentem płyty. Ciężkie gitary, wyraźna perkusja, która w spokojniejszych utworach jest praktycznie nieużywana i pełen wyrzutów tekst. To wszystko składa się na bardzo mocny kawałek. Keaton zrywa na moment z wizerunkiem melancholijnego pieśniarza i prezentuje się niczym rasowy rockmen. Kolejne utwory to dynamiczne „Beekeeper” z chwytliwym refrenem, oraz „Sweetheart, What Have You Done To Us” z dodającymi odrobinę szlachetnego patosu instrumentami dętymi. Na koniec przychodzi totalne uspokojenie i rozluźnienie wraz z utworem „In The Morning”.
Keaton Henson to artysta wszechstronny i świadomy tego co robi. Nieważne czy komponuje czy rysuje - wyraźnie widać, że wie co robi i co chce przekazać światu. Pierwszym albumem „Dear...” ustawił sobie bardzo wysoką poprzeczkę, lecz „Birthdays” spełnia wszystkie oczekiwania. Jedyne co nam pozostaje to czekać na jego kolejne dzieła.
Michał
I już jest nowy, dwudziesty czwarty (zależy jeszcze jak liczyć, ale tak jest chyba najuczciwiej) studyjny album w dyskografii David Robert Jonesa, którego świat zna pod nazwiskiem David Bowie. I od razu, bez ogródek i zbędnego krygowania, już w drugim zdaniu zaznaczam – The Next Day to bardzo dobry powrót z muzycznej krainy zapomnienia.
Kolejny wielki muzyczny powrót, już nawet nie chce mi się liczyć który. A ponoć JT to przede wszystkim aktor, a jeszcze bardziej „przede wszystkim”, to po prostu celebryta. Muzyką zajmuje się zupełnie od niechcenia i totalnie na boku. Spoooko, w sumie nic mnie to nie obchodzi, ważne, że w kwestiach stricte muzycznych zawsze ma coś do powiedzenia. A w dodatku z perspektywy czasu The 20/20 Experience jawi się jako najciekawszy album Timberlake’a. Czemu? W końcu jest już kolesiem z trzydziestką na karku, a nie chłopaczkiem walczącym z nalepką jednego z członków boysbandu. Dlatego nie omieszkałem zerknąć na to, co wyrabia na swoim oficjalnym, trzecim studyjnym długograju.
Nie zgodzę się z twierdzeniem, że Push The Sky Away to album mroczny. Wycofany, oszczędny, minimalistyczny, melancholijny – ok, to już bardziej do mnie przemawia. Ale tak naprawdę dostajemy kolejny album w stylu Nicka Cave’a, i nie ma się co spierać o takie detale. Po prostu gość na przestrzeni wielu lat stworzył swoją muzyczną filozofię, która przemawia przez niego za każdym, gdy tylko zaczyna nagrywać. I za to szacun – nawet jeśli nie jest się fanem, to jak najbardziej się należy.
Muszę szczerze przyznać, że mój pierwszy kontakt z muzyką Brocka Van Weya, ukrywającego się pod pseudonimem bvdub, miał miejsce dopiero w tym roku. Trochę późno, zważywszy na niezwykle obszerną